عدل کجا دورِ دورِدور
عشق کجا پیرِ پیرِ پیر
پشت کلبه ای حقیر،دست کودکی فقیر،تکه ای نان و ذره ای پنیر!
دست کودکی دگر،ضخم و دور از او پدر،پایِ خسته دردِ سر،بغض کرده و پَکَر
مهر از او دور و دورتر!
لیک،میان خانه های دور،در شمال شهر بی عبور،اب میان جام هایی از بلور
جرعه های پر غرور،خادمان کرور کرور،شب پُر از نوش و عشق و شور
چشم حاصدان به دور، ورنه کورِ کورِ کور
عشق کجا پیرِ پیرِ پیر
عدل کجا دورِ دورِ دور
در میان شهر ما،عشق سرد و سوزِ نا،بچه های بی نوا،اشک های بی صدا،قلبهای بی ریا
در میان شهر ما این کجا و ان کجا؟خانه ی گدا و قصر پادشا !
گر نباشد این گناه،از برای این جفا ...من جواب می خواهم خدا...جواب می خواهم خدا...
و ان هنگام که نگاهت هبوت کرد به روی زمین
من شاهد بودم پوچی اسمان را
خورشید وام دار نگاه توست
از کدامین چشمه نور می تراوی که برق نگاهت سوی چشمانم را می برد
قامتم گم می شود زیر سایه سنگین حضورت!
چگونه در قاب کوچک چشم هایم وجود عظیمت را جای دهم
عمری بود طلب حضورت را داشتم...
حال می پندارم که وجود ناچیزم چگونه پذیرای انبوه کرامتت باشد؟
و این بار نه تنها جمعه که هر بیست و پنج ساعت روز وسی ودو روز ماه را
در انتظارت سر می کنم...
«تقدیم به آستان نگاهش»
وقتی که رفتی اسمان آبی آبی بود،و هوای امدنت هنوز گرم...
بخار قهوه ات هنوز،میان سردی این زمستان بی تو زوال نرفته بود
و من میان خرابه های ذهنم دنبال واژه هایی دست و پا شکسته برای وصف نبودنت می گردم
قامت قلمم راست نمی شود میان هجای حرف حرفِ نامت!
چگونه این زمستان را بی گرمی بودنت بهار کنم؟
می دانم...می دانم...اخر این ترم زندگی،مشروط خواهم شد!
اخر تمام واحدهای تنفسم را بی خیالی برداشتم
می دانم... می دانم...مشروط خواهم شد...