نه!!! صبر کن...یک دقیقه صبر کنید،لطفا این متن را از آخر به اول بخوانید! چرایش را نمی دانم،
نمی فهمم! نفهمیدم
شاید شما از پشت خرابه های هجای هر حرفش دارویی پیدا کنید برای درمان فوبیای
این ذهن کانستراکتیویسم!
شاید قانونی،شاید لایحه ای ،شاید ماده ای ، نمی دانم...لختی تنفس...جرعه ای بی خیالی لطفا...
شاید زاویه دیدم را باید برای دنیا عوض کنم ،شاید دنیا را برای زاویه دیدم،شاید هم مشکل از قوانین ریاضی باشد!
نمیدانم...دلم یک باران شدید میخواهد،یک باران که بروم زیر چترش و بشورم تمام باور هایم را...
خیسِ خیس،در انتهای زوایای پنهان واژه ها محو شوم...
کاااات! این یک ژانر تراژدیک نیست! این حَشویات یک ذهن مستاصل است! کاش ادبیات بلد بودم،
کاش شعر میدانستم،
کاش میتوانستم به صف بکشم این خیالات سرکش را ...وحال که بار قلم بر شانه هایم سنگینی میکند،
من درمانده تر از همیشه و در ترس از فرداهای روبه رویم حرف به حرف آب می شوم،و شما همچنان می خوانید و می خوانیـــــد
و من مانده ام که چرا از آخر به اول نمیخوانید؟!