تفاوت کشورهای ثروتمند ووفقیر،تفاوت قدمت انها نیست.

زیرا برای مثال کشور مصر 3000 هزار سال تاریخ مکتوب دارد وفقیر است.

اما کشور های جدیدی مانند کانادا،نیوزیلند و استرالیا که 150 سال پیش وضعیت قابل توجهی نداشتند اکنون کشورهای توسعه یافته

وثروتمندی هستند.

تفاوت کشورهای ثروتمند وفقیر در میزان منابع طبیعی قابلاستحصال انها هم نیست.

ژاپن کشوری است که سرزمین بسیار محدودی دارد که 80 درصد ان کوه هایی است که مناسب کشاورزی و دامداری نیست اما

دومین اقتصاد قدرتمند جهان پس از امریکا را دارد.

این کشورمانند یک کارخانه پهناور و شناور می باشد که مواد خام را از همه جهان وارد کرده و به صورت محصولات پیشرفته صادر می کند.

مثال بعدی سویس است، کشوری که اصلا کاکائو در ان به عمل نمی اید،اما بهترین شکلاتهای جهان را تولید وصادر می کند.

در سرزمین سرد سویس که تنها در چهار ماه سال می توان کشاورزی ودامداری انجام داد ،بهترین لبنیات(پنیر)دنیا تولید می شود.

سویس کشوری است که به امنیت،نظم و سختکوشی مشهور است وبه همین دلیل به گاو صندوق ذنیا مشهور شده است.(بانکهای سویس)

افراد عالیرتبه ای که از کشور های ثروتمند با همپایان خود در کشور های فقیر بر خورد دارند برای ما مشخص می کند که سطح هوشی

و فهم نیز تفاوت قابل توجهی در این میان ندارد.

نژاد ورنگ پوست نیز مهم نیستند زیرا مهاجرانی که در کشور خود برچسب تنبلی می گیرند در کشور های اروپایی به نیروهای مولد تبدیل میشوند.

پس تفاوت در چیست؟

تفاوت در رفتارهایی است که در طول تاریخ فرهنگ ودانش نام گرفته است.

وقتی رفتارهای مردم کشور های پیشرفته را تحلیل می کنیم در می یابیم که اکثریت قالب انها رااز اصول زیر در زندگی خود پیروی می کنند:

اخلاق به عنوان اصل پایه،وحدت،مسئولیت پذیری،احترام به قانون و مقررات،احترام به حقوق شهروندان دیگر،عشق به کار،تحمل سختی ها به

منظور سرمایه گذاری روی اینده،میل به ارائه کار های برتر و فوق العاده و نظم پذیری.

اما در کشور های فقیر تنها عده ی قلیلی از مردم از این اصول پیروی می کنند.

ما ایرانیان فقیر هستیم نه به خاطر اینکه منابع طبیعی نداریم یا اینکه طبیعت نسبت به ما بیرحم بوده است.

ما فقیر هستیم برای اینکه رفتارمان چنین سبب شده است،ما فاقد اهتمام لازم جهت اموختن و رعایت اصول فوق که توسط کشور های پیشرفته

شناسایی شده است هستیم.